Het is cliché maar waar; mensen zijn uniek. Als je mij wel eens als spreker ergens gezien hebt, weet je misschien dat ik mensen met een handicap in een bijzonder licht zie. Ik vind ons namelijk dubbel uniek.
Dat mensen van zichzelf uniek zijn hoef ik niemand meer uit te leggen denk ik. Zelfs tweelingen die genetisch identiek zijn, hebben altijd kleine verschillen. In uiterlijk, in interesses, in ervaringen…
Het deel wat uitleg behoeft misschien, is het dubbele. Dat zie ik zo; iedere handicap is ook uniek. Jawel, men heeft soms dezelfde diagnose, hetzelfde verloop, of dezelfde klachten. Maar toch pakt dit voor iedereen net anders uit, omdat we als mens ook al verschillen. Soms komt zo’n verschil er onder invloed van de omgeving, bijvoorbeeld de letterlijke plek waar iemand opgroeit of de hulpmiddelen die beschikbaar zijn. Soms zit het meer in de opvoeding of sociale aspecten. En soms is het ook gewoon omdat elke diagnose net anders op iemand uitwerkt.
Ik ken inmiddels een tiental mensen met dezelfde diagnose als ik; Cerebrale Parese. Allemaal komen we verschillende dingen tegen, hebben we verschillende hulpmiddelen, verschillende talenten en verschillende dingen waar we extra hulp bij nodig hebben. Onze handicap is dus net zo uniek als wij.
Mens uniek + handicap uniek = dubbel uniek. Heel wiskundig is het misschien niet, maar dit idee helpt mij wel om voor ogen te houden dat ik niet zomaar voor iedereen met een handicap kan spreken. Of zelfs maar voor iedereen met deze handicap. Of zelfs maar voor iedereen met deze handicap en deze gradatie.
Als ervaringsdeskundige spreker is het belangrijk om de verschillen in de gaten te houden, om iets te kunnen zeggen dat écht verbindt.
