Op 13 februari was ik te gast bij de woonrevolutie in Leiden. Een woonprotest waarbij expliciet veel ruimte was voor verschillende verhalen en de problematiek waar mensen met een handicap tegenaan lopen. Zo werd het verhaal van Robert – die vanwege corona helaas niet zelf kon spreken – voorgelezen en mocht ik het plein toespreken. Hieronder kun je mijn speech teruglezen of bekijken.
Het protest op het plein verliep vreedzaam, ondanks de grote verschillen tussen de aanwezigen. Vanuit de organisatie was veel aandacht voor de toegankelijkheid van het programma, o.a. door de aanwezigheid van gebarentolken, uitgetypte teksten, zitplaatsen en de opbouw van de mars achteraf. Politie en handhaving keken van een afstand toe voor een veilig verloop van het geheel. Zelf ben ik niet aangesloten bij de mars.
Ik distantieer mij van het kraken van het pand en andere mogelijk onrechtmatige acties door de protestanten.
Speech
Goedemiddag allemaal. Wachten op een woning doet mensen met een handicap letterlijk pijn. Zo begon ik mijn artikel voor OneWorld afgelopen november. Zelf was ik anderhalf jaar bezig vanaf het moment dat mijn woning fysiek niet meer voor mij voldeed, tot het moment dat ik een ander huis had. Anderhalf jaar waarin ik zelf steeds minder kon in de plek die veilig hoort te zijn. Anderhalf jaar waarin ik een steeds groter beroep moest doen op zorg, en op mensen om mij heen. En mijn wereld werd alleen maar kleiner. De schade die ik in die tijd opliep – mentaal, sociaal en fysiek – neem ik misschien wel de rest van mijn leven mee.
Een woning is meer dan een plek waar je thuis bent. Het is de basis waar vanuit je kunt participeren, kunt meedoen aan de samenleving. Zou jij kunnen werken als je ’s avonds niet tot rust kunt komen in je eigen huis? Zou je een betrokken burger kunnen zijn, als je beperkt bent in je eigen omgeving? Kun je jezelf ontwikkelen tot een zelfstandig mens, als je gedwongen tot je dertigste thuis woont bij je ouders, omdat er gewoon geen andere plek is? Zou jij je als jong gezin met kinderen of een kinderwens kunnen ontwikkelen, als de enige ‘passende’ woning een seniorenwoning is?
Het is tijd voor een fundamenteel andere aanpak. Meer ruimte voor de lage- en middeninkomens, minder voor speculanten. Het is tijd dat we erkennen dat mensen met een handicap of chronische ziekte een bijzondere doelgroep zijn, die in beeld moet worden gebracht. Er zijn 2,4 miljoen mensen met een handicap in Nederland, en het grootste deel van die mensen heeft een lichamelijke handicap. 2,4 miljoen! Er zijn 10 miljoen mensen in Nederland met een chronische ziekte. En iedereen die hier staat, kent wel iemand die gedwongen wordt door diens lichaam om eisen te stellen aan een woning. Iedereen kent iemand. Een toegankelijke woning is een recht, geen gunst. Voor ons allemaal. Het is tijd om toegankelijk te gaan bouwen. Want een woning toegankelijk voor mensen met een handicap, is toegankelijk voor iedereen.
Dank je wel!
